W dniu 27 maja 2014 roku z inicjatywy Prezesa Towarzystwa Historycznego im. Szembeków, Władysława Ryszarda Szeląga, odbyła się uroczysta Konferencja Naukowa pt. „Szembekowie z Wielkopolski”. Jest to pierwsza w Historii Polski Konferencja Naukowa na Uniwersytecie poświęcona zasłużonemu dla Polski Rodowi Szembeków.
Konferencja odbyła się w reprezentacyjnej Auli Lubrańskiego Collegium Minus Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Konferencje poprzedziło otwarcie wystawy autorstwa Władysława Ryszarda Szeląga pt. „Stąd Nasz Ród”. Uroczystego otwarcia dokonał Prezes Władysław Ryszard Szeląg wraz z Rektorem Uniwersytetu prof. dr hab. Bronisławem Marciniakiem oraz z Przewodniczącym Episkopatu Polski dr Stanisławem Gądeckim Metropolitą Poznańskim, Wojewodą Wielkopolskim Piotrem Florkiem, Przedstawicielami Rodu Szembeków, Posłem na Sejm RP Rafałem Grupińskim, Panią Burmistrz Kępna Anielą Kempa oraz w obecności Dziekana Wydziału Historii UAM dr hab. Kazimierza Ilskiego i prelegentów prezentujących na Konferencji referaty naukowe, a także Przedstawicielami Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego, Przewodniczącego Rady Miasta Poznania i innych zaproszonych Gości.
Konferencję naukowa prowadził Dziekan Wydziału Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu dr hab. Kazimierz Ilski, który przywitał na wstępie wszystkich znamienitych Gości. Słowo wstępu i przywitania wygłosił Rektorem Uniwersytetu prof. dr hab. Bronisławem Marciniak. Następnie nt. szlachectwa człowieka, ciekawy referat wygłosił Przewodniczący Episkopatu Polski dr Stanisław Gądecki Metropolita Poznański.
Słowo powiedział nt. Rodu i znaczenia Szembeków Wojewoda Wielkopolski Piotr Florek, Poseł Rafał Grupiński oraz referat nt. Marii z Fredrów hr. Szembekowej wygłosiła Pani Burmistrz Aniela Kempa nawiązując do związku Ziemi Kępińskiej z Rodem Szembeków. Pan Prezes Towarzystwa Historycznego im. Szembeków Władysław Ryszard Szeląg, podkreślił zasługi Rodu Szembeków wywodzącego się swymi korzeniami z Niemiec, a tak bardzo zasłużonego w Dziejach Polski. Podkreślił wagę i znaczenie Konferencji, która po raz pierwszy odbywa się w murach Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
W programie Konferencji zaprezentowano referaty naukowe:
– Dr Igor Kraszewski (Instytut Historii UAM): „Genealogia i heraldyka Szembeków”,
– Dr hab. Michał Zwierzykowski (Instytut Historii UAM): „Szembekowie na urzędach i w polityce”
– Dr hab. Piotr Korduba (Instytut Historii Sztuki UAM ): „Wielkopolskie siedziby Szembeków”
– Prof. UAM dr hab. Michał Jarnecki (Wydział Pedagogiczno -Artystyczny UAM w Kaliszu: „Szembekowie na polach bitew”,
– Dr hab. Przemysław Matusik (Instytut historii UAM): „Szembekowie w kręgu kultury i nauki”
– Władysław Ryszard Szeląg (Prezes Towarzystwa historycznego im. Szembeków): „Kępińskie ślady Aleksandra hr. Fredry”.
Organizatorami Konferencji to: Rektor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu prof. dr hab. Bronisław Marciniak oraz Towarzystwo Historyczne im. Szembeków, które w osobie Prezesa Władysława Ryszarda Szeląga było jej inicjatorem. Patronat Honorowy Konferencji udzielił : Wojewoda Wielkopolski Piotr Florek, Marszałek Województwa Wielkopolskiego Marek Wożniak, Arcybiskup Metropolita Poznański ks. Stanisław Gądecki, Poseł na Sejm RP Rafał Grupiński, Przewodniczący Rady Miasta Poznania Grzegorz Ganowicz. Patronat medialny udzielili: „TVP Poznań”, „Ilustrowany Tygodnik Powiatowy – Wieruszów”, Polskie Radio – Radio Merkury.
Na zakończenie Konferencji głos zabrał Wójt Gminy Łęka Opatowska, na którego terenie położony jest Pałac Rodowy Szembeków w Siemianicach.
W Konferencji udział wzięli Członkowie Towarzystwa Historycznego im. Szembeków oraz Sekretarz Zarządu Władysław Garbiński. W konferencji wzięli udział także Przedstawiciele Towarzystwa Ziemian oraz studenci Wydziału Historii UAM w Poznaniu.
Poniżej jeden z referatów pt. „Kępińskie ślady Aleksandra hr. Fredry” wygłoszony przez Władysława Ryszarda Szeląga. Nadmienia się, iż pozostałe referaty postanowiono wydać w formie materiałów pokonferencyjnych. Podkreślono na konferencji, że jest to pierwsza tego typu konferencja, ale nie ostatnia. Dodaje się, że wystawa pt. „Stad Nasz Ród” autorstwa Władysława Ryszarda Szeląga w Auli Collegium Minus UAM w Poznaniu pozostała dla mieszkańców Poznania dostępna przez 14 kolejnych dni. Również w dniach 23 czerwca do 9 lipca 2014 roku, będzie prezentowana w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu.
„Kępińskie ślady Aleksandra hr. Fredry”
Maria z Fredrów hr. Szembekowa, była córką syna komediopisarza Jana Aleksandra hr. Fredry i Marii z hr. Mierów. Urodziła się dnia 5 stycznia 1862 roku w dworku Aleksandra hr. Fredry na Chorążczyźnie we Lwowie. Po śmierci matki Marii (dwa dniu po urodzeniu córki Marii), wraz z bratem została oddana pod opiekę dziadków i w ich posiadłości na Chorążczyźnie oraz w Benkowej Wiszni koło Lwowa, spędziła dzieciństwo oraz wczesną młodość.
Po śmierci Aleksandra hr. Fredry w roku 1876 zamieszkała wraz z ojcem w dziedzicznej przez niego Beńkowej Wiszni. W roku 1881 po ślubie z Piotrem hr. Szembekiem (uczestnik Powstania Styczniowego 1863 r.), przeniosła się do męża do Siemianic (obecnie Powiat Kępiński).Odtąd jej życie było związane z Wielkopolską, choć często przebywała w stronach rodzinnych, gdyż bliskie więzi łączyły ją z rodziną ciotki Szeptyckiej. Przeprowadzka do Wielkopolski zbiegła się z nasileniem antypolskiej polityki władz pruskich, toteż Szembekowa włączyła się w działalność patriotyczną i oświatową, a w roku 1885 protestowała przeciw tzw. „rugom pruskim”.
W Siemianicach i pobliskim Rakowie zakładała ochronki. Do pisania wierszy zachęcił ją mąż pod którego wpływem publikowała w m.in. w „Łowcu Polskim”. Jej debiutancki tomik poezji pt. „Wiersze ulotne”, ukazał się w roku 1887 w Krakowie pod pseudonimem „M. z Pleszowic”. Recenzent Kazimierz Morawski podkreślił uczucie autora więzione z widokiem „krajowego nieszczęścia”. Maria publikowała także w „Dzienniku Polskim” (lata 1885 – 1886), a także w „Dzienniku Poznańskim” (lata 1884 – 1886). W wydawnictwie „Biblioteka Warszawska”, publikowała m.in. opowiadanie autobiograficzne „Pod czarem 1896”.
Natomiast od 1895 roku przez siedem lat zabiegała o objęcie opieką, przez polskie zakonnice szpitala w Kępnie. Odniosła sukces. Wspierała działalność Towarzystwa Czytelni Ludowych Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” oraz Kółek Rolniczych. W swoim majątku w Siemianicach prowadziła Szkołę Gospodarstwa Domowego, nie tylko ucząc chłopów zajęć rolniczych, ale też kształcąc ich w duchu patriotyzmu polskiego i miłości do Ojczyzny. Przez władze pruskie była szykanowana, przeprowadzono u niej rewizję, a syn Aleksander (po I wojnie światowej Pierwszy Prezes Izb Rolniczych w Polsce w okresie międzywojennym), początkowo niedopuszczony do egzaminów dojrzałości w gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim, z powodu represji i szykan musiał zdawać przed szesnastoosobową komisją.
Po śmierci męża w roku 1896, prowadziła jako wnuczka Aleksandra hr. Fredry, tają szkołę polską dla dzieci wiejskich. W tej szkole uczyły się między innymi jej córki Zofia i Jadwiga. Natomiast po śmierci brata Andrzeja (1898 r.) przeniosła do Siemianic część archiwum i zbiorów Fredrów. Przechowywała w Siemianicach m.in. rękopisy komedii Aleksandra hr. Fredry i Jana Aleksandra hr. Fredry, afisze z teatrów lwowskich, autografy Adama Mickiewicza, obrazy m.in Juliusza Kossaka, Zofii hr. Szeptyckiej, szwagra Stanisława Feliksa hr. Szembeka, a także cenną zbrojownię Szembeków ze sławnym tzw. „Siodłem Tureckim” zdobyte przez Przecława hr. Szembeka pod Wiedniem w czasie walk Jana III Sobieskiego z Turkami-obecnie siodło znajduje się na Wawelu).
Archiwum dziadka Aleksandra hr. Fredry udostępniała historykom i badaczom literatury – miedzy innymi Adamowi Skałkowskiemu, Eugeniuszowi Kucharskiemu, Henrykowi Mościckiemu, Bronisławowi Gembarzawskiemu, którzy byli jej stałymi gośćmi. Korzystając z rodzinnego archiwum opublikowała rozprawę o dziadku męża „Jenerał Piotr Szembek” (Kraków 1902 r.). Warto wspomnieć, że Plac Szembeka na terenie Dzielnicy Praga Południe Miasta Stołecznego Warszawy, nosi nazwę pochodzącą od bohaterskiego generała Piotra hr. Szembeka. Od 2010 roku z inicjatywy Towarzystwa Historycznego im. Szembeków Gimnazjum nr 22 w Warszawie, nosi imię Generała Piotra hr. Szembeka.
Maria ubiegała się o członkostwo w Towarzystwie Przyjaciół Nauk w Poznaniu, ale jego statut nie przewidywał czynnego uczestnictwa kobiet. Maria opublikowała zbiór nowel pt. „Na jawie i we śnie” (Poznań 1903 r.) oraz wspomnienia z dzieciństwa pt. „Dworek na Chorążczyźnie”. Brała czynny udział w pracach powstałego w roku 1911 Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi w Laskach pod Warszawą, a takze łożyła na zorganizowanie w Poznaniu kuchni dla ubogich. W roku 1916 oddała rodziny majątek w ręce syna dr Aleksandra hr. Szembeka, a sama przeniosła się do Wesołej pod Siemianicami, gdzie wybudowała tam dwór, który odtąd był jej rezydencją.
Natomiast w listopadzie 1918 roku, przystąpiła Maria hr. Szembekowa do organizacji podziemnej Ignacego Całkosińskiego z Wieruszowa. Wspomagała znacząco finansowo Naczelną Radę Ludową oraz Powstanie Wielkopolskie (lata 1918 – 1919). W tym okresie opublikowała w Poznaniu trzeci tom wierszy pt. „Rozkołysany dzwon”. Szczególnie obfita była twórczość satyryczna Szembekowej, zainicjowana fraszkami pt. „Ku rozweseleniu ducha” (Poznań 1920), a zamknięta tomem pt. „Z niewydanych wierszy i satyr” (Lwów 1926 r.). W 1927 roku napisała utwór pt. „Niegdyś”, który był wspomnieniem swego ukochanego dziadka Aleksandra hr. Fredry. Po śmierci syna Aleksandra w lutym 1928 roku, odziedziczony dobra siemianickie, przekazała swej córce Jadwidze, która urodziła się w siemianickim dworze 16 marca 1883 roku.
Jadwiga kształciła swą duchowość, pod urokiem dzieł dziadka Jana Aleksandra hr. Fredry. Jadwiga pod opieką swej matki, zorganizowała w 1899 roku szkołę polską dla okolicznych dzieci, niemczonych w rządowej szkole. Pierwszymi uczniami były między innymi dzieci Ślązaków, tj. z rodziny Nawrotów i Duchników. Duchnik był leśnikiem w majątków hrabiny Szembekowej.
W 1902 roku, Jadwiga hr. Szembekówna poślubiła hr. Leona Szeptyckiego, właściciela Przyłbic w Galicji (dziś Ukraina). Urodziła ośmioro dzieci oraz zajmowała się pracą pisarską i artystyczną. Uzdolnienia plastycznie odziedziczyła po stryju Stanisławie hr. Szembeku i po babci Zofii z Fredrów hr. Szeptyckiej. Była uczennicą znanego malarza Tomasza Lisiewicza – ucznia Jana Matejki. Została przez niego uwieczniona w obrazie pt. „Marzenia”, a razem z siostrą Zofią i z bratem Aleksandrem, została uwieczniona w obrazie „Chrystus i lilie”. Również została uwieczniona jej podobizna w obrazie Św. Jadwigi w siemianickim kościele.
W majątku w Przyłbicach, namalowała portret swego ojca Piotra hr. Szembeka, jako powstańca styczniowego oraz wykonała szkice pt. „Zwiastowanie” i „Ecce Homo”. Wykonała również obraz historyczny pt. „Bitwa pod Płowcami” i „Wjazd Chrobrego do Kijowa”. Obok malarstwa Jadwiga uprawiała z powodzeniem hafciarstwo artystyczne. W roku 1898 Jadwiga mając zaledwie 15 lat, zadebiutowała poematem poetyckim pt. „Rodzinne kąty”. Najbardziej jednak Jadwiga jako prawnuczka Aleksandra hr. Fredry, zapaliła się z pasją do badania prehistorii. Wspólnie z siostrą Zofią, odkryły kilka grobów prehistorycznych, których zawartość przekazała do Muzeum w Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk.
Sprawozdanie z tego odkrycia zostało opublikowane w Rocznikach Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk w roku 1902. Od miejscowych rolników, otrzymała wiele starych używanych skrzyń, z których każda była ozdobiona innym wzorem. Wraz z siostrą opisuje stroje ludowe z okolic Siemianic, Rakowa i innych miejscowości w „Przyczynkach do etnografii Wielkopolski”. Przyczynki zawierają m.in. 142 pieśni, opisy 8 tańców, a także 6 wesel, jak i 9 uroczystości dożynkowych oraz wielu innych obyczajów ludowych.
Jadwiga jako 25 letnia młoda osoba, referowała swe prace archeologiczne na posiedzeniu naukowym w Towarzystwie Przyjaciół Nauk w Poznaniu. Na łamach Rocznika wspomnianego Towarzystwa, trzykrotnie ogłaszała sprawozdania z postępu wykopalisk. Słynny archeolog profesor Józef Kostrzewski, bardzo wysoko ocenił prace archeologiczne obu prawnuczek Aleksandra hr. Fredry. Jadwiga i Zofia były przekonane, że obyczaje ludu to nie tylko jego własność, ale to również spuścizna po czasach dawnych, to także „nić wiążąca nas z przeszłością po czasach, pomagająca zrozumieć i pokochać tę przeszłość”.
Za wspomniane prace obie siostry zostały Honorowymi Członkami Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W tym samym czasie, ich matka Maria wydaje swoje utwory poetyckie pt. „Nowele”. Należy dodać, że 25 letnia wówczas Zofia, siostra Jadwigi, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Niepokalanek. Zofia obrała sobie imię zakonne siostra Krysta Służebnica Pani Jazłowieckiej. Tutaj w Jazłowcu zastała ją I wojna światowa.
Po wojnie Siostra Krysta uczyła dzieci w gimnazjum języka polskiego i historii. W czasie okupacji hitlerowskie,j będąc przełożoną Domu zakonnego w Nowym Sączu, prowadziła tajną szkołę nauczania i przyczyniła się do uratowania klasztoru przed likwidacją. Miedzy innymi znajdowali u Siostry Krysty pomoc żywnościową miejscowi partyzanci, a także ukrywała żołnierzy Armii Krajowej. Była szykanowana przez okupanta.
Po II wojnie światowej siostra Krysta przebywała w Szczecinku, gdzie napisała kilka sztuk literackich pt. „Z dziejów Pomorza Zachodniego”, a dotyczących piastowskich tradycji. Utwory te wystawiała z młodzieżą zrzeszonego w Polskim Związku Pomorza Zachodniego. W 1945 roku wspólnie z harcerzami, ratowała eksponaty archeologiczne z miejscowego muzeum w Szczecinku. W Warszawie przebywała 11 lat wykonując zakonne obowiązki, lecz nadal pisała utwory literackie. Należy podkreślić, że kilkanaście zbiorów poświęciła bohaterom Powstania Warszawskiego. Następnie Siostra Krysta na stałe zamieszkała w klasztorze Sióstr Niepokalanek w Szymanowie.
Do Niej do Szymanowa przyjeżdżał profesor Stanisław Pigoń, badacz życia Aleksandra hr. Fredry, który napisał nt. badań dotyczących Aleksandra hr. Fredry: „Jestem ogromnie wdzięczny, bo to są ostatnie i autentyczne słowa w tej sprawie, tym cenniejsze że uzgodnione ze wszystkimi tu zainteresowanymi …”. Siostra Krysta w 1967 roku w Szymanowie pisze prace pamiętnikarska pt. „Dziejów Siemianic”. Jej twórczość ukazuje, że stale kochała swój rodzinny dom, gdzie chętnie zaglądała ze siostrą i matką do oranżerii, którą opiekował się wybitny ogrodnik Władysław Sarnowski.
Matka Siostry Krysty Maria, w swej jesieni życia przeżyła głęboko śmierć syna Aleksandra, lecz jak wspomina sama, to ona również dla Siemianic pozostawił lad między innymi we wsi Raków, gdzie wybudował murowana kaplice, a w Siemianicach wybudował szpitalik (budynek ten stoi do dziś) i zatrudniał tam pielęgniarki, które oprócz opieki nad chorymi prowadziły tzw. ochronki dla dzieci. Wybudował także dla rodzin pracujących w majątku osiedle pracownicze domków jednorodzinnych – co było w latach dwudziestych oznaką postępu oraz szacunku i dbania o ludzi. Dalsze plany rozbudowy osiedla pracowniczego przerwała II wojna światowa.
Syn Marii Aleksander zaangażował się w okresie międzywojennym w powołanie Uniwersytetu Poznańskiego im Adama Mickiewicza w Poznaniu. Na posiedzeniu komisji uniwersyteckiej złożył memoriał w sprawie utworzenia Wydziału Ekonomiczno -Społecznego. Jej syn Aleksander brał czynny udział w spotkaniu z Ignacym Paderewskim w słynnym Bazarze w Poznaniu. W tym samym czasie został mianowany Kierownikiem Wydziału Rolnictwa w Komisariacie Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu. Natomiast w „Dzienniku Poznańskim” (1919 r. ) opublikował artykuł pt. „W sprawie reformy rolnej”. Oprócz działalności politycznej i społecznej oraz gospodarczej, Aleksander jako prawnuk Aleksandra hr. Fredry, był Pełnomocnikiem Rządu R.P. i wchodził w skład Komisji generała Charlesa Duponta ds. Wytyczenia Granicy Polsko – Niemieckiej”.
Ukoronowaniem tych prac było podpisanie postanowień Traktatu Wersalskiego w dnia 6 czerwca 1921 roku. Dnia 1 marca 1920 roku Aleksander hr. Szembek, został mianowany Tymczasowym Sekretarzem Poselstwa Polskiego w Paryżu w charakterze Radcy. W roku 1928 wrócił do Siemianic, gdzie zajął się między innymi pracą na rzecz poprawy życia tamtejszych chłopów oraz prowadzeniem majątku. Na początku 1928 roku na zaproszenie Ambasadora Chłapowskiego przybył do Paryża i działał w Stowarzyszeniu Polsko – Francuskim. Przybliżał zagadnienia związane z polską gospodarką.
Aleksander, nagle zmarł 2 lutego 1928 roku. Został pochowany w krypcie rodzinnej kościoła w Siemianicach. Był odznaczony m.in. Francuską Komandorią Legii Honorowej oraz Krzyżem Oficerskim Odrodzenia Polski. Aleksander hr. Szembek był żonaty (ślub odbył się 27 czerwca 1916 roku w Krakowie z Jadwigą Marią z Sapiehów). Małżeństwo było bezdzietne. Po śmierci syna Aleksandra, Maria z Fredrów hr. Szembekowa prowadziła majątek ziemski w Siemianicach. Należy podkreślić, ze była obdarzona „fredrowskim zmysłem, humoru i obserwacji” oraz miała łatwość pisania wierszy i nie tylko. Zmarła u swej córki Jadwigi hr. Szeptyckiej w Przyłbicach pod Lwowem.
W dniu 4 stycznia 1937 roku, została pochowana obok męża i syna w Siemianicach k. Kępna. Maria była odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Archiwa fredrowskie Maria umieściła w Bibliotece Ossolińskich we Lwowie, a część zbiorów przekazała córce Jadwidze, które w kwietniu 1939 roku zdeponowała w Muzeum Narodowym w Warszawie. Natomiast cenne zbiory Szembeków z Siemianic, zawierające część zbrojowni, w tym zdobione turkusami tzw. „Siodło tureckie”, zdobyty pod Wiedniem przez Przecława Szembeka, znajduje się na Wawelu.
Biblioteka, portrety rodzinne, zostały złożone przez wnuczkę Fredry Marię hr. Szembekową w 1931 roku jako depozyt w Muzeum Narodowym w Krakowie. We wrześniu 1939 roku w majątku Szeptyckich w Przyłbicach Jadwiga i Leon hr. Szeptycki, zostali rozstrzelani przez NKWD. Ich syn Andrzej został natomiast zamordowany jako oficer Wojska Polskiego w Katyniu. Po II wojnie światowej córka Jadwigi i Leona hr. Szeptyckich, zamieszkała w Poznaniu. W tych trudnych czasach pozostała pamięć naszego najwybitniejszego komediopisarza Aleksandra hr. Fredry. Dopiero w maju 1990 roku Towarzystwo Historyczne im. Szembeków nadało Bibliotece Publicznej w Kępnie imię Marii z Fredrów hr. Szembekowej.
Z okazji 200 rocznicy urodzin Aleksandra hr. Fredry, jako Prezes Towarzystwa Historycznego im. Szembeków brałem udział w telewizyjnej „Papkinadzie” wspólnie z aktorem Andrzejem Łapickim w roku 1993. W tym okresie przygotowałem cykl spotkań fredrowskich, aby w roku 1994 nadać jednej z warszawskich szkół licealnych, imię Aleksandra hr. Fredry. Również z inicjatywy Towarzystwa Historycznego im. Szembeków Szkoła Podstawowa nr 34 w Częstochowie otrzymała imię Aleksandra hr. Fredry. Natomiast w roku 2012 z inicjatywy Towarzystwa Historycznego im. Szembeków, został powołany Ogólnopolski Komitet Honorowy Obchodów 220 rocznicy urodzin Aleksandra hr. Fredry.
Z mojej inicjatywy Rada Miasta Stołecznego Warszawy, podjęła w roku 2013 z okazji urodzin Aleksandra hr. Fredry, stanowisko aby upamiętnić naszego komediopisarza uroczystymi obchodami – w marcu 2013 r. rozpoczęto w Bibliotece Publicznej Zygmunta Jana Rumla poprzez otwarcie wystawy „Stąd Nasz Ród”. Otwarcia dokonał m.in. Pierr Büchler Ambasador Republiki Francuskiej wraz z Burmistrzem Pragi Południe Miasta st. Warszawy Tomaszem Kucharskim. Także z inicjatywy Towarzystwa Historycznego im. Szembeków, Sejmik Województwa Mazowieckiego ogłosił Rok 2013 – „Rokiem Aleksandra hr. Fredry na Mazowszu. Dnia 9 maja 2014 roku wygłosiłem referat pt. Kępińskie ślady Aleksandra hr. Fredry” na uroczystości poświęconej 220 rocznicy Aleksandra hr. Fredy w Kępnie, a kępińska młodzież szkolna wystawiła urywki z „Zemsty”.
Słowo okolicznościowe wygłosiła Pani Burmistrz Aniela Kempa, Członek Ogólnopolskiego Honorowego Komitetu Obchodów 220 Rocznicy Urodzin Aleksandra hr. Fredry.
Opracował: Władysław Ryszard Szeląg
Warszawa, dnia 15 czerwca 2014 roku
Zdjęcia – www.flickr.com
Wersja elektroniczna gazety
