Na 14 czerwca zaplanowano nadanie nazwy „Rotmistrza Stanisława Floriana Długaszewskiego” rondu przy ul. Kuźnickiej w Wieruszowie. O nadanie takiej nazwy wystąpiło Towarzystwo Historyczno – Kulturalne „Arsonium”.
Nadanie nazwy rondu krzyżującemu drogi wojewódzkie 450 i 482 w rejonie Kuźnicy Skakawskiej oraz wieruszowskiego Podzamcza poprzedziła msza święta w kościele pw. św. Rocha w Kuźnicy Skakawskiej. Zaraz po niej złożono kwiaty przy grobie rotmistrza.
Wspólnym korowodem, któremu przewodniczyła Orkiestra Dęta z Łubnic, wszyscy uczestnicy przemaszerowali do ronda gdzie nastąpiło odsłonięcie tablic.
Na miejscu zgromadzili się: najbliższa rodzina rotmistrza – syn Marek Długaszewski, wnuczka Walentyna Długaszewska, prawnuczek Krzysztof Szydzisz, mieszkańcy, delegacje, władze samorządowe oraz uczniowie i nauczyciele Szkoły Podstawowej nr 2 im. Marszałka Józefa Piłsudskiego.
Przybliżmy postać rotmistrza:
Urodzony 04 maja 1892 r. w Podzamczu (dawny powiat kępiński) jako syn Stefana i Cecylii. Uczęszczał do gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim, w którym zdał maturę. Studia medyczne odbywał w Monachium, ale po 3 semestrach przerwał je wybuch I wojny światowej. 3 sierpnia 1914 r. został wcielony do armii niemieckiej, walczył na froncie zachodnim, służbę w tej armii zakończył 28 grudnia 1918 r. W stopniu podporucznika 06 luty 1919 r. rozpoczął służbę w Wojsku Polskim i wstąpił w Poznaniu do ochotniczych oddziałów kawalerii wielkopolskiej. 01 kwietnia 1920 r. został mianowany rotmistrzem. W okresie od 28 czerwca do 24 września tego roku służył w 17 Pułku Ułanów. Od 25 września 1920 r. w 215 Ochotniczym Pułku Ułanów Wielkopolskich na stanowisku rotmistrza trzeciego szwadronu ułanów pod dowództwem mjr. Ignacego Mielżyńskiego. Z pułkiem uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w roku 1920. W szczególny sposób odznaczył się 2 października 1920 r. w potyczce pod Mirem i walkach na czele szwadronu w składzie 30 Brygady Piechoty. Służbę w 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich zakończył 16 listopada 1923 r. Po śmierci ojca powrócił do Podzamcza, objął zarząd nad cegielnią i brał czynny udział w życiu społecznym. Dzięki jego zabiegom Podzamcze zostało wójtostwem. W wyborach w 1924 r. został wybrany przez społeczeństwo na pierwszego wójta Podzamcza, swoim majątkiem gwarantował swój urząd. Funkcję pełnił nieodpłatnie, honorowo. Został prezesem powstałego na Podzamczu 1 października 1922 r. Towarzystwa Powstańców i Wojaków im. Kilińskiego, które liczyło 65 członków. Przy udziale własnych środków i na własnym gruncie zainicjował w 1925 r. budowę pomnika Powstańców Wielkopolskich w Podzamczu, współtworzył miejscową Ochotniczą Straż Pożarną, został jej Naczelnikiem. Wspólnie z ks. Marianem Myszkowiakiem był współbudowniczym nowego kościoła parafialnego, wspierał materialnie jego budowę w latach 1930-1936.
Pan rotmistrz Stanisław Florian Długaszewski w czasie II wojny światowej w okresie od 09 marca 1942 r. do 03 maja 1945 r. przebywał w hitlerowskich obozach koncentracyjnych: w Oświęcimiu (nr 35395), w Gross-Rosen (nr 77251) i w Buchendwald (nr 139035). Po zakończeniu wojny powrócił do Podzamcza i kierował cegielnią aż do jej upaństwowienia w 1951 roku. Zmarł w Podzamczu 30 września 1974 r., spoczywa na Cmentarzu Św. Rocha w Wieruszowie – Podzamczu. W okresie międzywojennym był odznaczony Orderem Virtuti Militari 5 kl. (nr 4587), Krzyżem Walecznych (dekret 2288), ponadto otrzymał Srebrny Medal Zasługi, Odznakę Powstańców Wielkopolskich.
wieruszow.pl
red.
Ten wpis został opublikowany w kategorii
Wieruszów. Dodaj zakładkę do
bezpośredniego odnośnika.
Wersja elektroniczna gazety
Podporucznik Długaszewski na wojnę z bolszewikami wyszedł z 17. Pułkiem Ułanów a we wrześniu po przeniesieniu do 25. Pułku Ułanów kontynuował walkę z sowietami. Wtedy był podporucznikiem. Rotmistrzem został później.