Wiosennie rowerem przez powiat …

Share this...

Facebook

Google

Twitter

Linkedin

22 marca 2015 r. rozpoczęliśmy cykl wycieczek rowerowych po powiecie wieruszowskim z serii aktywnych spotkań z powiatem.

Mimo zimnego wiatru i niskiej temperatury piękne wiosenne słońce sprawiało, że na naszych twarzach gościły jedynie serdeczne uśmiechy. Mamy nadzieję, że nasza inicjatywa pozwoli zaawansowanym wiekiem uczestnikom przypomnieć sobie skrawki naszej lokalnej historii lub w przypadku dzieci i młodzieży zapoznać się z historią naszej małej ojczyzny, jaką jest Ziemia Wieruszowska. Jak częste będą to wycieczki oraz jak wiele ich będzie zależeć będzie jedynie od zasobności portfela organizatorów. W Regionalnej Pracowni Krajoznawczej Oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego ZIEMIA WIERUSZOWSKA gromadzimy od wielu lat wszelakie materiały literackie związane z naszym regionem. Mamy nadzieję, że nasze działania pozwolą odkryć na nowo nasze historyczne miejsca a uczestnicy nie będą musieli narzekać na brak atrakcji. Nie ukrywamy, że mamy nadzieję, iż wielu uczestników być może zapragnie zostać członkami Oddziału PTTK ZIEMIA WIERUSZOWSKA a tym samym potencjalnymi uczestnikami konkursów krajoznawczych organizowanych na terenie powiatu wieruszowskiego i o powiecie wieruszowskim.

Z uwagi na koszty związane z obsługą rajdów (ubezpieczenie, posiłki) zbieramy tak zwane „wpisowe” tj. wsparcie finansowe na działalność statutową. I tak:
dla członków PTTK opłata wynosi symboliczne – 5 zł,
dla sympatyków PTTK, dzieci i młodzieży do 18 lat nie będących członkami PTTK – 10 zł,
dla dorosłych – 15 zł.
Wszystkie wycieczki rowerowe będą organizowane w ramach Ogólnopolskich akcji „TURYSTYKA ROWEROWA” oraz „Turystyka łączy pokolenia”.
Każdy uczestnik naszych wypraw dokumentując ciekawe sytuacje, pejzaże, krajobrazy może wziąć udział w Wojewódzkim konkursie fotograficznym pt. „Nasze wyprawy krajoznawcze”. Konkurs będzie trwać do 15 września br. a wśród nagród będzie można zdobyć m. in. puchar prezesa Rady Porozumienia Oddziałów PTTK Województwa Łódzkiego p. Tomasza Chadamika.

Dzisiejsza trasa to: Wieruszów Zamczysko – Lubczyna (Dwór Sczanieckich) – Wyszanów (Kościół p.w. Św. Michała Archanioła, Izba regionalna), Galewice (Dwór Czapskich), Głaz (dawna stanica carska), Węglewice (kościół p. w. Św. Trójcy – jedyny zabytek Gminy Galewice wpisany do rejestru zabytków wojewódzkiego konserwatora zabytków) – Cieszęcin (Sanktuarium Św. Wojciecha).
W czasie trwania rajdu istnieje możliwość zdobywania punktów na odznaki regionalne:
Ziemia Wieruszowska,
Śladami Korpusu Ochrony Pogranicza,
Pawła Brylińskiego 1814 – 1890,
Przyrodnik powiatu wieruszowskiego,
Śladami września 1939 r.,
Powstania Styczniowego na Ziemi Wieruszowskiej.

Szczegółowe regulaminy odznak regionalnych są dostępne na stronie: http://ziemia-wieruszowska.pl w zakładce „Odznaki regionalne”.
Dziękuję wszystkim osobom, bez zaangażowania których trasa rajdu nie byłaby dla uczestników tak ciekawa. Przede wszystkim panom Markowi Nowickiemu, Krzysztofowi Pielesiakowi i Andrzejowi Olbromskiemu – członkom zarządu i pomysłodawcom. Dziękuję p. Lili, p. Joannie, p. Beacie, p. Mirosławowi, Ks. Kan. Ryszardowi Regulskiemu. Wszyscy razem zadbali, by udział w wycieczce był dla uczestników miłym i wyjątkowym spędzeniem wolnego czasu. I wreszcie dziękuję samym uczestnikom. Od najstarszego do najmłodszego! Wszystkim razem i każdemu z osobna! Mamy nadzieję, że jeszcze wiele razy będzie nam dane spotkać się na kolejnych rowerowych rajdach organizowanych na szlakach rowerowych Ziemi Wieruszowskiej.

Materiały opisowe na trasę wycieczki:
Zarysy murów dawnego zamku – ul. Wrocławska /pierwsza budowla prawdopodobnie z 1 poł. XV w., w 1442 spalony, odbudowany przez Jana Tomickiego w 1 poł. XVI w., w 1919 r. ostrzelany. Pierwotny zamek Wieruszowski powstał przypuszczalnie ok. połowy XIV w. i stanowił zaplecze dla pobliskiego zamku w Bolesławcu – wówczas jednej z kluczowych twierdz polsko-śląskiego pogranicza. Była to prawdopodobnie budowla z cegły wzniesiona na planie owalu, która zastąpiła wczesnośredniowieczny gród otoczony wałami. Jan Długosz nie rozstrzygając jednocześnie czasu budowy zamku w Wieruszowie, stwierdza ze mógł on powstać już w drugiej połowie XIII. W czasach Bolesława Pobożnego. Niewykluczone, że był pierwotnie budowlą drewnianą, którą w murowaną warownię przekształcił dopiero Kazimierz Wielki. Pierwszym znanym gospodarzem zamku był Bernard Wierusz, fundator klasztoru Paulinów. Można przypuszczać, iż pierwotny zamek nie był budowlą imponującą. Składał się z budynku mieszkalnego i dziedzińca otoczonego wałem drewniano-ziemnym. W czasie wojny Władysława Jagieły z Opolczykiem wojska Jagieły zajęły zamek bez walki i długotrwałego oblężenia. W 1438 r. w Czechach na Śląsku rozgorzała wojna o sukcesję po Zygmuncie Luksemburskim. Jego córka Elżbieta w walce o tron dla swego syna Władysława V Hasburga zabiegało o poparcie miast śląskich. Ówczesny właściciel zamku Klemens Wierusz opowiedział się wówczas po stronie księcia Władysława zwanego później Warneńczykiem. W 1442 r. Wieruszów wraz z zamkiem został zdobyty i zniszczony przez wojska hasburskie. Klemens Wierusz dostał się do niewoli i spędził blisko 5 lat w lochach ratusza we Wrocławiu. Wyszedł na wolność dopiero za wstawiennictwem Kazimierza Jagielończyka i kilka lat później / 1451 r. / zginął bohaterską śmiercią w bitwie pod Byczyną. Zniszczeń zamku i miasta dopełnił pożar w końcu XV stulecia. W połowie XVI w. staraniem ówczesnego właściciela miasta Jana Tomickiego wzniesiono w tym samym miejscu nowy, drugi już zamek w Wieruszowie. Budowla ta zyskała formę renesansowej rezydencji magnackiej. Wzniesiono ją na planie kwadratu z półkolistymi wieżami na narożach. Nowy zamek otoczyły fosa i park tarasowy. Następcy Tomickiego nie byli jednak wstanie utrzymać zamku z przyczyn finansowych. Opuszczony od poł. XVII w. Popadł w ruinę. W 1655 i 1704 r. zajęli go Szwedzi – zamek wykorzystany był wówczas na magazyny i stajnie. Remontu i przebudowy zamku dokonano dopiero na początku XIX w. za sprawą pruskiego ministra hrabiego Joachima Malzahna, który nabył dobra wieruszowskie wraz z zamkiem w 1793 r. Po zniszczeniach w czasie I wojny światowej i Powstania Wielkopolskiego w 1919 r. zamek częściowo rozebrano a cegłę z rozbiórki wykorzystano jako materiał budowlany. Ostatecznych zniszczeń zamku dokonano jednak dopiero w latach 60 XX wieku. Do dziś zachowały się jedynie skromne pozostałości – zarys częściowo zniwelowanego wzgórza zamkowego, resztki fundamentów oraz fosy widocznej od strony zachodniej /.

Most na rzece Niesób, po Kongresie Wiedeńskim w 1815 roku przebiegała tu granica pomiędzy zaborem rosyjskim, a pruskim, w 1918-1939 i 1945-1950 granica województw łódzkiego i poznańskiego.

Zespół Dworski w Lubczynie z 1 ćw. XX w. Składa się on z : dworu Sczanieckich /1913 r., murowany, z 4 stron facjatki, od wsch. i pn. tarasy, dach łamany – obecnie Ośrodek Łowiecki/, parku dworskiego /pomnik przyrody pow. 4,7ha /, gorzelni / 1 ćw. XX w murowana okrągły komin /2 obór / 1 ćw. XX, 3 czworaków /domy Nr 3,4,5 1 ćw. XX w.

Kościół parafialny p. w. św. Michała Archanioła w Wyszanowie, 1842 r., neoromański 1 – nawowy, od zach. kwadratowa wieża, wewnątrz 3 ołtarze, chrzcielnica i prospekt organowy późnobarokowe 2 poł. XVIII w, późnogotycka rzeźba św. Barbary z ok. 1510 r., tablice Pamiątkowe w kruchcie; 1 upamiętnia 30 parafian poległych 1914-16,2 upamiętnia konsekracje kościoła po kościoła po odnowieniu z 31.V.1969 r.
Pomnik ku czci pomordowanych 1-2 IX 1939 r. w Mikorzynie, Torzeńcu i Wyszanowie z 1971 r. kamienno – betonowy proj. Alfons Nowaczyk.
Izba regionalna w Szkole Podstawowej w Wyszanowie.
„Świadomość własnej przeszłości pomaga nam włączyć się w długi szereg pokoleń, by przekazać następnym wspólne dobro – Ojczyznę” – w myśl słów papieża Jana Pawła II, Szkoła Podstawowa w Wyszanowie realizowała projekt edukacyjny, finansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.
W ramach projektu pt. „Ocalić od zapomnienia” realizowanego w latach 2011/12 Grono Pedagogiczne pogłębiając wiedzę dzieci i młodzieży o przeszłości, tradycjach Wyszanowa i regionu utworzyło izbę muzealną. Uroczystego przecięcia wstęgi dokonali dyrektor Szkoły Podstawowej w Wyszanowie Wiesław Kasprzak wraz z przybyłymi gośćmi Rafałem Barszczewskim, Marianem Gruchockim, Praksedą Kupietz oraz Bogdanem Moską. Zaszczyt poświęcenia Izby przypadł Księdzu Kanonikowi Marianowi Kasprzyckiemu – proboszczowi tamtejszej parafii.
Podczas ośmiomiesięcznych poszukiwań śladów swojej przeszłości, uczniowie Szkoły Podstawowej w Wyszanowie  zgromadzili wiele przedmiotów, dokumentów i fotografii pochodzących głównie z XIX i XX wieku. Zgromadzone eksponaty pozwalają zapoznać się  z minionymi często bezpowrotnie obrazami wsi. Przywołują codzienne życie mieszkańców, a także wydarzenia uroczyste, związane z tradycjami i obrzędami.

Cmentarz parafialny w Wyszanowie a na nim; kaplica cmentarna murowana neogotycka z 1 ćw. XX w., 2 grobowce murowane 4 ćw. XIX w. Sczanieckich właścicieli Lubczyny i Oświęcimskich właścicieli Jutrkowa, Oświęcimia pow. Ostrzeszów i Plugawic, grób proboszcza ks. Jana Nepomucena Pągowskiego zm. 1908 r., mogiły; 2 powstańców wielkopolskich Józefa Frasa i Stanisława Korczaka poległych pod Kępnem w 1919 r., Michała Powolnego zamordowanego 17.IX.1939 r., 3 jeńców polskich zamordowanych 2.IX.1939 r. w Toczeńcu, 3 nieznanych żołnierzy poległych 2.IX.1939 r., zbiorowa mogiła 20 osób z Wyszanowa zamordowanych 1 i 2 IX 1939 r. w Wyszanowie, zbiorowa mogiła 34 osób zamordowanych 1 i 2 IX.1939 r. w Torzeńcu.

Jadąc na wschód w kierunku Kolonii Osiek, z lewej strony na łąkach znajduje się grodzisko stożkowate wczesnośredniowieczne z IX – XII w., położony między wsią Wyszanów, a rzeką Prosną, średnicy 21m i wys. 4m ślady wału i rowu zwane „Armencka Góra”, „Kośmider” lub „Łysa Góra”, wg legendy zbójecka warownia rodu Kośmidrów.
Zespół dworski w Galewicach. W jego skład wchodzą; dwór murowany /2 poł. XIX w., klasycystyczny obecnie przedszkole/, park krajobrazowy 2 poł. XIX w., 1,24 ha, w parku samotna mogiła powstańca styczniowego/ zabudowania gospodarcze /2 poł. XIX w./,
Kościół parafialny p. w. Najświętszego Serca Pana Jezusa /1969 – 1970, murowany, tablica pamiątkowa na ściance upamiętnia poświęcenie kościoła w dniu 7.XII.1970 r. i budowniczego ks. Stanisława Andrzejewskiego/, pomnik wotywny, figura Chrystusa na kamiennym cokole, grota z kamienną figurą Matki Boskiej z Lourdes, plebania /1 ćw. XX w murowana, dach kopertowy/. Między plebanią a parkiem grupa 5 dębów szypułkowych o obwodach 300 – 500cm.
Teren boiska sportowego na którym znajduje się grupa 7 dębów szypułkowych o obwodach 280–410cm.

DOM WCZASÓW DZIECIĘCYCH w GŁAZIE
Głaz – wieś w gminie Galewice, nad Strugą Węglewską, położona 13 km na północ Wieruszowa. W okresie zaborów mieścił się tu jeden z największych nadgranicznych garnizonów carskiej armii strzegącej pobliskiej granicy niemiecko-rosyjskiej. Miejscowość już w początkach dziewiętnastego stulecia była folwarkiem należącym do majątku ziemskiego w Węglewicach. Dopiero po upadku powstania styczniowego majątek został skonfiskowany przez rosyjskiego zaborcę. Wkrótce potem ulokowano tu batalion pograniczników, wznosząc solidny budynek koszarowy oraz kilka domków, w których zamieszkiwała kadra oficerska wraz z rodzicami.

Nazwa Głaz nie miała jednak z Rosjanami nic wspólnego i pojawiła się na długo przed przybyciem w te strony carskiego wojska. Rosjanie tek naprawdę zadomowili się w Głazie dopiero w latach siedemdziesiątych XIX wieku. Gdy wybuchła pierwsza wojna światowa ewakuowali się w pierwszych jej dniach na wschód i nigdy tu już nie wrócili. Pozostały po nich jedynie nieliczne mogiły na starym węglewickim cmentarzu i koszarowe budynki.

W odrodzonej Polsce zrazu nie wiedziano co czynić z pozostawionymi przez Rosjan wojskowym obiektem i należącym do niego prawie stuhektarowym gospodarstwem rolnym. Obiekt przeszedł na skarb państwa. W połowie lat dwudziestych minionego wieku ulokowano tu Zakład Wychowawczo-Poprawczy dla chłopców. Szefem placówki został Marceli Dąbrowski – były inspektor więzienia na warszawskim Mokotowie. Realizowano tu program wychowania przez pracę, naukę i modlitwę. Kapelanem zakładu był przez jakiś czas ksiądz Bolesław Sokół z parafii w Ostrówku.
We wrześniu 1939 r. wychowankowie zakładu, tak jak niegdyś Rosjanie, ewakuowali się wraz ze swymi opiekunami na wschód. Do Głazu wkroczyli Niemcy. W budynku koszar urządzili obóz dla Żydów a w majątku zatrudnili kilku Polaków z okolicznych wsi. Spędzeni tu z okolicznych miejscowości  nieliczni Żydzi  w zasadzie nie mieli powodu do narzekania. Tym bardziej, że był tu człowiek, na którego pomoc mogli liczyć wszyscy, niezależnie od narodowości czy wyznania. Tym człowiekiem był Mentel pełniący tu funkcję administratora w gospodarstwie rolnym.
Zgromadzonym w Głazie Żydom zapewnił znośne warunki bytowe. Przyszedł jednak moment, kiedy wszystkich Żydów z Głazu przewieziono do wieruszowskiego getta a stamtąd do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem.
Po wywiezieniu Żydów Mentel nadal pomagał wszystkim potrzebującym. Ostrzegał mieszkańców przed kontrolami i akcjami okupanta. W tajemnicy przed swoimi niemieckimi współpracownikami zaopatrywał co biedniejszych w żywność, wydawał „lewe” zaświadczenia o zatrudnieniu, dostarczał niedostępnych dla Polaków lekarstw, pożyczał pieniądze. Po wyzwoleniu pozostał w Głazie.
Miejsce Żydów zajęli niemieccy jeńcy wojenni oraz kilkanaście niemieckich rodzin z Łodzi, których dla odmiany pilnowali zatrudnieni tu wcześniej w charakterze taniej siły roboczej Polacy. Po opuszczeniu Głazu przez niemieckich jeńców na krótko zorganizowana tu sanatorium dla chorych na gruźlicę. W latach pięćdziesiątych w Głazie uruchomiono Państwowe Technikum Rolnicze przeniesione tu z Chróścina, które następnie przeniesiono do Lututowa.
Miejsce uczniów zajęli umysłowo i psychicznie chorzy, którzy przebywali tu aż do końca lat siedemdziesiątych minionego wieku. Dziś w dawnym budynku carskich koszar mieści się Dom Wczasów Dziecięcych. Gospodarstwo rolne ma także nowego właściciela.
W roku 1978 z inicjatywy władz Wojewódzkich rozpoczęto remont budynku byłego szpitala dla psychicznie chorych z przeznaczeniem na Dom Wczasów Dziecięcych. Prace remontowe wykonywane były przez rzemieślników Cechu Rzemiosł Różnych w Wieruszowie.
Zakończenie prac zaplanowano na wrzesień 1979, kiedy to podczas wojewódzkiej inauguracji roku szkolnego miano przekazać obiekt dzieciom województwa kaliskiego jako prezent z okazji Międzynarodowego  Roku Dziecka. Zamierzenie to praktycznie od początku rozpoczęcia remontu było nierealne, ponieważ remont prowadzony był systemem gospodarczym, brak było także ukończonej w całości dokumentacji technicznej.
Dzięki osobistemu zaangażowaniu Kuratora Oświaty i Wychowania w Kaliszu Leona Skulimowkiego, gminnego dyrektora szkół w Galewicach Longina Matyji oraz Zakładów takich jak: SKR i „GS” w Galewicach ,  ZUGIL w Wieruszowie. Prace remontowe zostały zakończone w październiku 1980 roku.
14 listopada 1980 roku decyzją Kuratora Oświaty i Wychowania w Kaliszu nr 18/80 został powołany Państwowy Dom Wczasów Dziecięcych w Głazie.
„Domy Wczasów Dziecięcych są to placówki opiekuńczo wychowawcze, do których kieruje się dzieci dla poprawienia ich zdrowia i sprawności fizycznej. Przez okres do 3 tygodni mają w DWD zapewniony pobyt w korzystnych dla nich warunkach klimatyczno- zdrowotnych, pod fachową opieką pedagogiczna i lekarską.”
W początkach działalności  placówki funkcje dyrektora pełnił mgr Lech Baliński. W tym czasie placówka zatrudniała 23 pracowników na pełnych etatach w tym 11 etatów pedagogicznych.
18  listopada do Państwowego Domu Wczasów Dziecięcych w Głazie przyjechały dzieci z Jarocina, Kotlina i Żerkowa rozpoczynając I turnus inaugurujący działalność placówki, przeznaczonej dla dzieci fizycznie osłabionych, niedożywionych, z zagrożonym systemem zdrowia, żyjących w niekorzystnych dla zdrowia i wychowania warunkach domowych.
W roku szkolnym 1980/1981, i 1981/1982 w PDWDz w Głazie przebywało ok. 600 dzieci  ze szkół woj. kaliskiego. 500 dzieckiem przebywającym na wczasach w PDWDz w Głazie był uczeń SP w Węglewicach – Jacek Jeżykowski.
W roku szkolnym 1982/1983 zwiększyła się w PDWDz w Głazie liczba miejsc z 50 do 75. Nastąpiło to z chwilą zakończenia remontu dwóch budynków mieszkalnych dla nauczycieli.
Po 5 latach działalności do Domu Wczasów Dziecięcych w Głazie zaczęły przyjeżdżać dzieci z ekologicznie zagrożonego Śląska. Placówka służyła nie tylko dzieciom z województwa kaliskiego i katowickiego. W miesiącach letnich służył jako obiekt kolonijny. W latach 1980 – 1992 przebywały w niej dzieci i nauczyciele z Niemieckiej Republiki Demokratycznej, dzieci z Warszawy, Ełku, Leszna, Głogowa, Jeleniej Góry, i z małych miejscowości naszego kraju.
Przebywały w Głazie dzieci na koloniach zdrowotnych : ze schorzeniami górnych dróg oddechowych, z wadami postawy, z otyłością, z niedowagą, z chorobami układu nerwowego, z padaczka  a także dzieci specjalnej troski.
Przez wiele lat istnienia placówki organem prowadzący był Zarząd Wojewódzki Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Kaliszu. W myśl zawartej w dniu 5.10.1993 umowy pomiędzy Urzędem Rejonowym w Kępnie jako przedstawicielem Skarbu Państwa a ówczesnym Zarządem Wojewódzkim TPD w Kaliszu, ustanowiono prawo użytkowania działki i nieruchomości na czas nieoznaczony w celu prowadzenia działalności opiekuńczej, oświatowo-wychowawczej oraz rehabilitacyjnej. Palcówka została zarejestrowana w ewidencji Kuratora Oświaty w Kaliszu pod pozycją 8 natomiast w ewidencji Starosty Wieruszowskiego pod numerem 2. W 2003 r został sporządzony projekt Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w sprawie ramowych statutów placówek publicznych, w tym statutu Domów Wczasów Dziecięcych. Według paragrafu 2 „ Placówki działające w dniu wejścia w życie rozporządzenia, w terminie do 14.08.2004 r., dostosują statut placówki do wymogów wynikających z rozporządzenia”. Dom Wczasów Dziecięcych w Głazie, choć jest placówką niepubliczną, również ma za zadanie dostosować się do wymogów tego rozporządzenia, tym bardziej, iż „ organem prawnym prowadzącym niepubliczna placówkę DWD TPD w Głazie jest Oddział Okręgowy Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Kaliszu”
Dom Wczasów Dziecięcych w Głazie prowadzi działalność przez cały rok. Organizacja pracy ośrodka jest ściśle związana z usługami jakie świadczy palcówka. Zakres działalności placówki koncentruje się na organizacji wypoczynku i rehabilitacji dzieci młodzieży całego kraju i obejmuje :
Zielone Szkoły,
Kolonie i Zimowiska,
Turnusy Rehabilitacyjne,
Turnusy Specjalistyczne, w tym :
– rekreacyjno- sportowe
– z nauką jazdy konnej,
–  z programem psychoterapeutycznym,
–  z korekcją wad postawy,
– programem nauki niezależnego funkcjonowania z niepełnosprawnością.

Ponadto placówka w ramach swojej działalności prowadzi i organizuję:
Agroturystykę,
Gabinet Rehabilitacji Ruchowej,
Jazdę Konną ,
Hipoterapie,
Imprezy Plenerowe.

Z roku na rok z oferty DWDz w Głazie korzystało coraz więcej dzieci i młodzieży. Największy wzrost liczby uczestników dało się zauważyć w czasie turnusów rehabilitacyjnych, gdzie np. w 1995 r. na turnusie rehabilitacyjnym przebywało 52 dzieci, natomiast w roku następnym z tego turnusu skorzystało 195 dzieci.
W 1998 po raz pierwszy zorganizowano kolonie letnie o profilu językowym i jeździeckim które wpisały się trwale w działalność placówki.
W ramach modernizacji obiektu bardzo ważnym krokiem skierowanym w stronę osób niepełnosprawnych było utworzenie gabinetu  hydroterapii. Wykonano również remont sali gimnastycznej i dostosowano ją do potrzeb uczestników turnusów korekcji wad postawy. Ośrodek został przystosowany do potrzeb przebywających w nim osób niepełnosprawnych: wyremontowano łazienki, zbudowano nowy podjazd dla osób poruszających się na wózkach.
W roku 2003 powstał na terenie DWDz w Głazie zalew o powierzchni 0.4 h, umożliwiający rozszerzenie oferty zajęć sportowo – rekreacyjnych ( zakupiono rowerki wodne, łódki i kajaki), dzięki czemu zwiększono również atrakcyjność terenów zielonych ośrodka.
Niepełnosprawni w latach 2007-2008 otrzymali dodatkową dostosowaną do swoich potrzeb nowoczesną łazienkę wybudowaną przy udziale środków PFRON. Również w tamtym okresie wykonano termomodernizację budynku , dzięki  czemu ośrodek DWD zyskał obecny nowoczesny wizerunek.
Na przełomie lat 2008/2010 przeprowadzono remont, unowocześniono i doposażono kompleks kuchenny i magazynowy. Wybudowano również ekologiczną oczyszczalnie ścieków. W 2010r powstała kryta ujeżdżalnia do nauki jazdy konnej i hipoterapii. W ostatnim roku w ofercie rekreacyjnej podkreślić należy fakt stworzenia bezpiecznego i nowoczesnego placu zabaw dla najmłodszych dzieci.
W ostatnich latach poszerzono ofertę rehabilitacyjną, wprowadzając dodatkowe zabiegi tj:
– dogoterapia
– muzykoterapia
-logopedia
– fizykoterapia
-nordic walking,
– kombinezony Dunag 2.
Sale rehabilitacyjne wzbogaciły się o wyposażenie w sprzęt do prowadzenia zabiegów fizykoterapeutycznych oraz do ćwiczeń fitness. Goście preferujący czynny wypoczynek, mają możliwość wypożyczenia rowerów turystycznych. Obecnie w placówce w ciągu roku przebywa około 1500 uczestników.
Dzięki tak szerokiemu zakresowi usług, DWD w Głazie może funkcjonować przez cały rok. Dyrektor mgr Mirosław Dębski wraz z  personelem nieustannie dąży do podwyższania standardu usług, rozwoju i doskonalenia pracy placówki. Źródło: http://www.dwdglaz.com/?nasza-historia,83

Kościół Parafialny p.w. św. Trójcy z 1808 – 1810 w Węglewicach, przebudowany w 1933 r., drewniany, 1 – nawowy z wieża od południa, prezbiterium węższe od nawy zamknięte wieloboczne, kryty gontem, polichromia z 1933 r., obraz Przemienienia pańskiego z XIX w. – cel licznych pielgrzymek, figura Matki Boskiej na cokole z kostek kamiennych z 1967 r., plebania współczesna na miejscu poprzedniej z pocz. XIX w. /w czasie okupacji hitlerowskiej siedziba żandarmerii/.

Stary cmentarz w Węglewicach – znajduje się tam m.in.; grobowiec Antoniego Sulimierskiego /zm.1861 r., murowany, ogrodzenie metalowe, kute, groby uczestników powstania Styczniowego; Franciszka Rojewskiego /zm. 1902 r./, Alfonsa Kozłowskiego /1845-1921/ grób 2 żołnierzy Wojska Polskiego poległych we wrześniu 1939 r., grób Walentego Pacyny lat 24 zamordowanego przez hitlerowców 29.X.1943 r., grób Andrzeja Kalety zamordowanego przez hitlerowców 23.XII.1943 r., klon pospolity o obwodzie 320cm.
Pałac klasycystyczny z przełomu XIX/XX w. /murowany/.
Dwa klony pospolite o obwodach 300 i 360cm, dąb szypułkowy o obw. 420 cm/.
Przez Węglewice przebiegają szlaki:
– znakowanego na czerwono rowerowego „Przez powiat wieruszowski” wiodącego z Wieruszowa przez Galewice, Lututów, Sokolniki, Bolesławiec do Dzietrzkowic. Całkowita długość szlaku wynosi 139.2 km.
– znakowany na czarno, rowerowy szlak łącznikowy do Biadaszek (4.5 km). Wędrując tym szlakiem można po drodze zwiedzić rezerwat przyrody „Długosz królewski w Węglewicach”.
– w lasach, w rejonie Węglewic, wyznakowano również 2 pętle, znakowanego na pomarańczowo szlaku konnego „Głaz”.
Rezerwat paproci
Ciekawostką przyrodniczą okolicznych lasów położonych na północ od Węglewic jest rezerwat przyrody obejmujący 3,26 ha powierzchni sosnowego boru, należącego do Nadleśnictwa Węglewice. Utworzony został 23 października 1965 roku. Główną atrakcją owego florystycznego rezerwatu jest 136 rosnących tam kęp największej w Polsce, bo dochodzącej do 2 metrów wysokości paproci, zwanej długoszem królewskim (Osmunda regalis). Ten najokazalszy gatunek krajowej paproci, rosnący na torfowisku otoczonym przez stuletni fragment boru sosnowego, objęty jest ścisłą ochroną. Rezerwat ten jest jednym z dwóch w Polsce. Drugi taki spotkać można dopiero na wyspie Wolin. Największa polska paproć jest rośliną o krótkim, grubym podziemnym kłączu pokrytym łuskami. Blaszki liściowe paproci, osadzone na długich ogonkach są koloru jasnozielonego o podwójnym pierzastym kształcie. Górne części liści wyrastających ze środka rośliny mają postać rozgałęzionych miotełek i pokryte są zarodnikami.
Wokół budynku miejscowego nadleśnictwa rozciąga się park, gdzie rosną 2 klony pospolite o obwodach 360 i 300 cm oraz dąb szypułkowy o obwodzie 420 cm.
Diecezjalne Sanktuarium p.w. św. Wojciecha Diecezji Kaliskiej – kościół z 1789 r. drewniany, konstrukcji zrębowej, orientalny, 1 – nawowy, prezbiterium zamknięte wieloboczne, od zach. wieża na sygnaturkę, wewnątrz rzeźby z XVIII/XIX w. na belce tęczowej, 3 ołtarze późnobarokowe, chrzcielnica barokowa z XVIII w.
Plebania z 4 ćw. XIX w., murowana.
Lipa drobnolistna – pomnik przyrody o obw. 800 cm. Na wys. 3 m rozgałęzia się na 4 konary.

Przez Cieszęcin przebiegają następujące szlaki rowerowe:
– „ROWEREM PRZEZ POWIATY”
– „ŚLADAMI ŚWIĘTEGO WOJCIECHA”
– ”Nadprośniański Szlak Bursztynowy”
Zapraszamy chętnych na kolejne aktywne spotkana z powiatem. Do zobaczenia na trasie!

Rafał Dąbik